Zadośćuczynienie za grzechy

Już pierwsze spotkanie dzieci z Maryją wskazuje na to, co będzie treścią fatimskiego posłania. Maryja pyta: "Czy chcecie ofiarować się Bogu i znosić wszystkie cierpienia jakie zechce na was zesłać Bóg w zadośćuczynieniu za grzechy, które Go znieważają i jako modlitwę błagalną o nawrócenie grzeszników?".

W słowach tych zostały zawarte te prawdy wiary, na które dziś trzeba zwrócić większą uwagę, gdyż zostały zapomniane i zlekceważone przez współczesny świat. Słowa te przypominają dzisiejszemu człowiekowi, że i on powinien dbać o to, by swoje życie świadomie ofiarować Bogu.

Pierwsze ofiarowanie Bogu życia każdego z nas dokonało się poprzez sakrament chrztu. Niestety, wielu chrześcijan nie pamięta na co dzień o tym, że są świątyniami Ducha Świętego, że ich życie jest złączone z życiem Chrystusa - Kapłana, który w przebłagalnej ofierze za grzechy złożył samego siebie i ofiarę tę uobecnia codziennie w tajemnicy Eucharystii.

Maryja przypomina również współczesnemu światu, że cierpienie nie musi być bezsensowne, zwraca uwagę na to, że wszelkie cierpienie możemy przyjąć po to, aby złożyć Bogu zadośćuczynienie za grzechy. Orędzie fatimskie oznajmia wyraźnie to, że ludzie, naśladując Chrystusa, zobowiązani są także do wynagrodzenia i zadośćuczynienia, i to nie tylko za swoje grzechy, lecz także za przewinienia innych.

Dzisiaj wielu ludzi nie rozumie tego związku, jaki istnieje między dobrowolnie podjętymi praktykami pokutnymi czy też przyjmowanymi cierpieniami a swoim zbawieniem i zbawieniem innych. Niektórzy pytają być może, czy jest to możliwe, by człowiek składał wynagrodzenie za grzechy innych ludzi oraz upraszał dla innych łaskę i błogosławieństwo?

Już papież Pius XII wypowiedział się na ten temat, podkreślając aspekt tajemnicy, której nie można do końca zrozumieć. "Wynagrodzenie jednych za grzechy drugich to prawdziwie wzruszająca tajemnica, której nigdy nie da się zgłębić w sposób wystarczający. Bowiem zbawienie wielu ludzi zostało uzależnione od modlitw i dobrowolnych praktyk pokutnych członków pełnego tajemnic Ciała Jezusa Chrystusa, którzy te praktyki wzięli na siebie". Papież wyraził w tych słowach to, co wynika z prawdy o wspólnocie Kościoła jako Mistycznym Ciele Chrystusa. Wynagrodzenie, zadośćuczynienie jest możliwe, gdyż dokonuje się w łączności z wynagradzającym cierpieniem Chrystusa. Żaden człowiek nie mógłby z własnej inicjatywy i własną mocą uczynić czegokolwiek dla usprawiedliwienia innych ludzi. Tylko dlatego, że Chrystus dokonał tego raz na zawsze i bez ograniczeń, ludzie wierzący mogą uczestniczyć na mocy Odkupienia Chrystusa i poddania się Jemu w dziele wynagradzającym oraz przekazywać innym owoce tego zadośćuczynienia.

Ta prawda wiary ma swoje biblijne uzasadnienie. Apostoł Paweł mógł powiedzieć: "Teraz raduję się w cierpieniach za was i ze swej strony w moim ciele dopełniam braki udręk Chrystusa dla dobra Jego Ciała, którym jest Kościół" (Kol 1,24). Nie ma tam mowy o tym, jakoby cierpienie Chrystusa miało być niedoskonałe, niewystarczające, wymagające uzupełnienia. Jednakże dzieło zbawcze Jezusa, kontynuowane w świecie, powinno być dopełnione w ludzkiej historii. Temu celowi służy cierpienie Apostoła i wszystkich uczniów Chrystusa. Tym samym wnoszą oni oczekiwany przez Boga wkład w urzeczywistniane i dopełniane cierpienie Chrystusa w Jego Mistycznym Ciele, którym jest Kościół. Gdy chrześcijanin przyjmuje cierpienie i jednoczy się z Chrystusem, to jego życie staje się owocne dla innych ludzi. Chrześcijanin może w ten sposób poprzez współdziałanie z Chrystusem - Zbawicielem dopomagać w torowaniu dróg ludziom, by przyjęli Jego dar zbawienia, by mogli się nawrócić.

Zastanów się dzisiaj, jak traktujesz cierpienie, które Cię spotyka? Czy ofiarujesz je Bogu jako akt przebłagania za zniewagi wyrządzone Mu przez ludzką niewdzieczność, lekceważenie Jego prawa? Co robisz, aby łączyć się w swoim cierpieniu z Chrystusem cierpiącym dla Ciebie?