Trzy etapy rozwoju maryjności a potrójne "Tak" Maryi

I. Trzy etapy rozwoju maryjności

Drodzy Bracia i Siostry,

pragnę mówić na temat Maryi nie dlatego, że trochę studiowałem w tej dziedzinie, ale przede wszystkim dlatego, że pokochałem Maryję od najmłodszych lat. Ona była i jest nadal szczególnym światłem i doświadczeniem na mojej drodze.

Pamiętam jeszcze pierwszą w moim życiu pielgrzymkę. Wychowywałem się przez pewien czas nad Renem w Niemczech. Razem z rodziną, jak było to w zwyczaju w tej parafii, raz w roku pływaliśmy okrętem do Bornhofen - małego sanktuarium maryjnego, połolżonego w pobliżu naszej miejscowości. Miałem dziesięć, może jedenaście lat, gdy pojechaliśmy tam pierwszy raz. Z kazania, wygłoszonego wtedy przez ojca franciszkanina, został mi w pamięci jeden przykład. Później - aż do dzisiaj - nieraz zastanawiałem się nad nim.

1. "Mamo, Ty masz większą rękę!"

Była to historia o dziecku, które miało dostać od króla nagrodę (nie pamiętam już za co). Krół kazał temu chłopcu sięgnąć głęboko do worka pełnego złotych monet i wziąć sobie tyle, ile zmieści się w garści. Wtedy dziecko popatrzyło na swoją mamę i powiedziało: "Mamo, zrób to ty! Ty masz większą rękę".

Resztę kazania zapomniałem, ale ten przykład zrobił na mnie duże wrażenie. Myślałem: czy o to właśnie chodzi w naszej relacji do Maryi, że Ona ma większą rękę i przez to możemy dostać trochę więcej? Z jednej strony, dlaczego nie? Takie zaufanie dziecka, taki spryt dziecka, które wie, jak dostać więcej, chyba nie musi być czymś złym. A jednak na pewno nie jest to wystarczające...

Na razie czekałem, zastanawiałem się, uczyłem się modlić i później, gdy już byłem w moim Zgromadzeniu, trafiłem na inny przykład, który jednak bardziej do mnie przemówił.

2. "Pokaż, że jesteś synem!"

W życiorysie świętego Kaspra, założyciela naszego Zgromadzenia Misjonarzy Krwi Chrystusa, przeczytałem, że już w młodych latach głosił krótkie kazania maryjne. Jednym z jego ulubionych przykładów było opowiadanie o młodym człowieku, który poplątał sobie życie, zrobił dużo błędów i z tymi problemami uciekł do Maryi, do jakiegoś sanktuarium. Błagając Ją o ratunek, krzyczał: "Pokaż, że jesteś Matką!". (Jest to stary motyw, który można znaleźć w wielu pieśniach maryjnych: "Monstra te esse Matrem!"). I co się wtedy stało? Nagle młodzieniec (był chyba sam w kaplicy Matki Bożej) usłyszał głos: "Pokaż, że jesteś synem!". I zaczął rozumieć: dlaczego zawsze biegnę do Matki tylko wtedy, jeżeli zrobiłem jakiś błąd i proszę o ratunek? Dlaczego nie żyję na Jej wzór?

Prosić o pomoc to nic złego, ale to nie wystarczy w naszej relacji do Maryi, do Matki. Dopóki dziecko jest bardzo małe, taka relacja może jeszcze być czymś właściwym, ale jeżeli młody człowiek powoli staje się dorosły, to nie może iść do mamy tylko po to, aby dalej wyciągać, "ssać" z niej to, co jest mu potrzebne. Musi też zastanawiać się, czego potrzebuje mama, czy ona nie wstydzi się z jego powodu. "Pokaż, że jesteś synem!" - to zobowiązuje. W naszej maryjności nie wystarczy tylko prosić o pomoc, chcieć czegoś. Każdy dar, który otrzymuję, obojętnie od kogo, zawsze zobowiązuje. "Pokaż, że jesteś synem" - to znaczy, że człowiek daje się wychowywać przez Maryję, patrzy na Nią, naśladuje, słucha. Ta myśl dużo mi dała i zacząłem głębiej wchodzić w relację do Maryi.

3. "Chcę zobaczyć Ją w tobie!"

Potem jednak znalazłem jeszcze coś, co dopiero w pełni otworzyło mi oczy i serce. Przeczytałem rozważanie pewnej osoby, która w modlitwie zastanawiała się mniej więcej w ten sposób: "Jezu, znalazłeś sposób, aby zostać z nami w tabernakulum. Można spotykać Cię w tylu miejscach na całym świecie! W każdej chwili można znaleźć gdzieś tabernakulum i tam się wypłakać, odpocząć, znaleźć pokój. Dlaczego Ty, który jesteś Wszechmocny, nie znalazłeś też sposobu, aby zostawić nam Maryję, Twoją i naszą Matkę?". Po pewnym czasie usłyszała w sercu odpowiedź: "Nie zostawiłem Jej dlatego, że chcę zobaczyć Ją w tobie. Ty masz być Jej obecnością na tym świecie!".

Są to trzy etapy w rozwoju maryjności: najpierw postawa małego dziecka, które sprytnie szuka pomocy, chce zdobyć sobie trochę więcej z pomocą Mamy. Potem pozycja człowieka, który zaczyna odkrywać poczucie odpowiedzialności. Myśli nie tylko o sobie, ale też o drugim i rozumie: właściwa relacja do Maryi to nie tylko czerpanie łask od Niej. Moja maryjność rośnie, staje się dojrzała, jeżeli przyjmuję Maryję jako wzór mojego życia, jako Mistrzynię, Nauczycielkę. To jednak jeszcze nie wszystko. Jeżeli nasza miłość do Maryi jeszcze bardziej się pogłębia, jeżeli wchodzimy w pełną miłość do Niej przez Chrystusa, kochamy Ją jak On, wtedy powstaje nowa jedność pomiędzy Maryją a nami - w Chrystusie. Nie chodzi już o to tylko, aby patrzeć na Nią, uczyć się od Niej, ale o to, aby być Nią. Jej obecnością dzisiaj na tym świecie. To jest pełna maryjność.

Co to znaczy? Kiedy człowiek staje się Maryją w pełnym sensie? Można pokazać, podsumować to w różny sposób. Spróbuję zrobić to teraz, przypominając o trzech momentach, w których Maryja, dosłownie albo pośrednio, dała własne "Tak".

II. Droga Maryi: potrójne "Tak"

Pierwszy, najbardziej znany moment, gdy Maryja powiedziała swoje "Tak, widzimy w Nazarecie, drugi na Golgocie i trzeci w Wieczerniku. Te trzy momenty w sposób najbardziej reprezentacyjny podsumowują całą drogę Maryi.

1. Nazaret: "Tak" dla Boga

W czym przejawia się "Tak" Maryi w Nazarecie? Co wyraża? Maryja od początku życia jest otwarta, wierząca, pełna zaufania wobec Pana Boga, pełna gotowości, aby przyjąć Słowo Boże. Dlatego potrafiła przyjąć to Słowo w najgłębszy sposób - przez wcielenie. Potrafiła dać własne ciało, aby przekazać człowieczeństwo Panu Bogu, Słowu Bożemu.

Widzimy tu Maryję jako wzór człowieka wierzącego. Jej postawa - jeszcze jako małej dziewczynki i w punkcie kulminacyjnym w Nazarecie - jest pełnym przygotowaniem się na służbę: Oto ja służebnica Pańska (Łk 1,38). To owoc prawdziwej, pełnej wiary. Jest gotowa, aby zmienić własne plany, aby służyć, nawet nie otrzymując wyjaśnień. Wystarczy Jej, że Bóg jest obecny.

Pierwsze "Tak" Maryi to "Tak" wypowiedziane wobec Pana Boga. On ma pierwszeństwo w Jej życiu. Jest Ona człowiekiem w pełnym sensie konsekrowanym, poświęconym Bogu.

Aby stać się człowiekiem Maryi, trzeba wiec stać się człowiekiem Boga - tym, który żyje Bogiem, myśli Bogiem, który nie ma innego celu niż Pan Bóg. To znaczy być Maryją według tego pierwszego, wielkiego "Tak" w Nazarecie.

2. Golgota: "Tak" dla Krzyża

Drugie "Tak" to "Tak" dla Krzyża. Całe życie Maryi było, można powiedzieć, drogą krzyżową - nie tylko na tym ostatnim odcinku, gdy spotkała Jezusa przygniecionego ciężarem Krzyża. Jej wierność, która przyprowadziła Ją aż na Golgotę, aż pod Krzyż, jest uwieńczeniem Jej miłości, która coraz bardziej rośnie, o ile idzie dalej drogą krzyżową. To drugie "Tak" jest wyrazem zgody na ofiarę. Maryja bierze pełny udział w ofierze Chrystusa- Odkupiciela i staje się w ten sposób człowiekiem, który najpełniej uczestniczy w dziele odkupienia.

Razem z Maryją także my wszyscy, chociaż w innym stopniu, jesteśmy powołani do tego, aby brać udział w dziele odkupienia - nie tylko na Golgocie, ale przez całe życie. Jak pierwsze "Tak" nie kończy się w Nazarecie, podobnie drugie nie zaczyna się dopiero na Golgocie. Wierność i ofiara - to są cechy tego drugiego "Tak".

3. Wieczernik: "Tak" dla Kościoła

I co potem?... Maryja nie cofa się, nie idzie na "emeryturę". Moglibyśmy zrozumieć, jeżeli po takim życiu, po takim przeżyciu chciałaby trochę odpocząć, żyć kontemplacją. Ona jednak zostaje tam, gdzie jest potrzebna: pomiędzy Apostołami. Modli się z nimi, ale chyba też zajmuje się kuchnią itd. (Przecież cały czas nie klęczeli: żyli normalnym życiem wspólnotowym). Jej gotowość, aby służyć i sama obecność w różnych sytuacjach domowych i najbardziej w modlitwie - to trzecie "Tak". Jest Matką Kościoła i to trzecie "Tak" jest "Tak" powiedzianym Kościołowi - i misji.

Kościół to modlitwa i misja. Bez modlitwy Kościół nie istnieje - czy to modlitwa w liturgii, czy poza nią, indywidualna czy w grupach. Modlitwa to krwiobieg Kościoła, który łączy człowieka z Panem Bogiem, ale też łączy we wspólnocie. Zaraz potem jednak Kościół jest misją. Kościół nie istnieje dla samego siebie, jako wyspa szczęśliwych. Kościół jest misją, bo jest posłany do wszystkich: do biednych, do zaniedbanych, cierpiących, do ludzi szukających albo już nie szukających i jeszcze bardziej potrzebujących wiary z tego powodu. Kościół to misja, odpowiedzialność wobec całego świata.

Maryja jest Matką Kościoła nie tylko z tytułu, ale w rzeczywistości, będąc na razie pomiędzy uczniami, którzy przygotowują się na przyjęcie Ducha Świętego, i potem dalej. Nie wiemy dokładnie, jak długo była z nimi, ale to nie jest istotne: przecież przejście w pełną obecność Boga nie przerwało Jej bliskości do nas.

To potrójne "Tak" - "Tak" dla Boga, "Tak" dla Krzyża, "Tak" dla Kościoła - podsumowuje, można powiedzieć, całą drogę Maryi, a więc naszą Maryjność - to znaczy stać się Maryją. Nie tylko szukać pomocy, co jest też dalej bardzo dobre: być sprytnym i wyciągać przez Jej wstawiennictwo trochę więcej, bo "ma większe ręce". To przemawia do dzieci. Trzeba też jednak odkryć, co jest dla Niej potrzebne, stać się Jej pociechą i przyjąć Ją jako wzór wiary i służby. Ten krok jest w pewnym sensie najbardziej potrzebny w rozwoju dojrzałości człowieka. Dopiero wtedy jednak, gdy zajmiemy Jej miejsce teraz (bo sama została jednak przyjęta do nieba w pełni) - dopiero wtedy odkryjemy pełną maryjność.