Służebniczki (SSNMP)

Początki Zgromadzenia Sióstr Służebniczek sięgają roku 1849, kiedy to gospodyni wiejska Franciszka Przewoźna w Podrzeczu, w woj. poznańskim, zaczęła zbierać dzieci na naukę pacierza i katechizmu, uprzyjemniając im tę naukę wspólną zabawą.

Wkrótce zgłosiła się Przewoźna do zacnego szlachcica wielkopolskiego Edmunda Bojanowskiego, którego pragnieniem było "zakładać ochronki dla dziatwy i zaprawiać ochroniarki do ściślejszej służby Bożej". Ten świątobliwy ziemianin, który już poczynił pierwsze próby pracy ochronkowej w Gostyniu, podjął się chętnie opieki nad dziełem Franciszki - ona zaś, nie szczędząc ze swej strony poświęceń i trudów, przybudowała do swego domu dwie izby i ofiarowała je wraz z sadem do użytku dzieci.

Tak powstała pierwsza ochronka na ziemiach polskich, a jako datę jej założenia przyjęto dzień 3 maja 1850 r., bo w tym dniu rozpoczęto pracę zorganizowaną przy pomocy trzech dziewcząt wiejskich, z których jedna zajmowała się dziećmi, a dwie podjęły się pracy ręcznej na wspólne utrzymanie lub w razie potrzeby opiekowały się chorymi. Wnet rozszerzyły się ochronki nie tylko w Poznańskim, ale i w innych dzielnicach ówczesnej Polski. W Małopolsce osiedliły się Służebniczki w 1861 r. i to najpierw w Podzwierzyńcu k. Łańcuta.

Zgromadzenie zaczęło rozwijać się także w innych częściach okupowanej Polski. Najpierw w Galicji (od 1861 r.), gdzie wkrótce centrum stała się Stara Wieś. Niestety władze austriackie uwarunkowały egzystencję Sióstr Służebniczek na tym terenie uniezależnieniem się od "zagranicy", czyli od domu macierzystego, i w takiej formie Zgromadzenie zatwierdziły. Także pod zaborem rosyjskim siostry otworzyły domy, lecz ich działalność napotkała na przeszkody ze strony władz carskich i krótko po śmierci Założyciela musiały opuścić te tereny. Za życia Bojanowskiego Siostry Służebniczki otwarły też cztery domy na Śląsku (pierwszy w 1866 r.) oraz czyniły próby przeszczepienia Zgromadzenia do Anglii i Kanady.

Kulturkampf i warunki rozbiorowe, oprócz wspomnianego utworzenia niezależnego odłamu w Starej Wsi, doprowadziły do dalszego podziału, mianowicie do zatwierdzenia przez rząd austriacki w Galicji nowego niezależnego domu macierzystego Sióstr Służebniczek w Dębicy oraz do podziału sióstr Śląska i Wielkopolski. W ten sposób istnieją dzisiaj cztery odrębne gałęzie Sióstr Służebniczek zatwierdzone przez Stolicę Apostolską i zrzeszone w Konfederację: Pleszewskie w Wielkopolsce (dom generalny w Luboniu pod Poznaniem), Śląskie (dom generalny we Wrocławiu), Starowiejskie (dom generalny w Starej Wsi, diec. przemyska) i Dębickie (dom generalny w Dębicy, diec. tarnowska).