Dziewictwo Maryi

Prawda o dziewictwie Maryi po narodzeniu i w samym narodzeniu Jezusa od początku napotykała na różnego rodzaju sprzeciwy.

Wieczne dziewictwo Maryi nie było uznawane przez Tertuliana. Trudności z uznaniem integralnego dziewictwa Maryi miał także św. Hieronim, który skądinąd występował mocno w obronie wiecznego dziewictwa Maryi.

Do utrwalenia wiary w dziewictwo Maryi na Zachodzie przyczynili się św. Ambroży i św. Augustyn. Stopniowo również i Wschód doszedł wkrótce do takiego samego przekonania. Po Soborze Efeskim wygasły ostatnie ogniska błędów i wątpliwości.

1. Stopniowe rozwiązywanie trudności (373-431)

Dziewictwo Maryi po zrodzeniu Chrystusa zostało wyjaśnione po odrzuceniu dwóch skrajności. Z jednej strony manichejczycy uważali, że małżeństwo jest z natury grzeszne. Z drugiej natomiast ich przeciwnicy wskazywali na Maryję jako na doskonały wzór Matki licznej rodziny. Dzięki Hieronimowi, Ambrożemu i Augustynowi chrześcijanie szybko uświadomili sobie, że całkowitego poświęcenia się Bogu przez Maryję nie można pogodzić z oddaniem się człowiekowi, a to z kolei nie oznacza wcale pogardy małżeństwa.

Trudniejszym zagadnieniem było dziewictwo Maryi w zrodzeniu Chrystusa. Niełatwe były do pogodzenia dwie prawdy wiary: macierzyństwo integralne, fizyczne i cielesne, z integralnym dziewictwem, fizycznym i cielesnym. Uczynił to św. Ambroży. Podkreślił on dwie kwestie: Chrystus narodził się z Maryi w sposób rzeczywisty, a nie pozorny; nie były to jednak narodziny zwyczajne, lecz cudowne. Narodzenie Chrystusa jest obrazem i znakiem Jego zrodzenia przed wszystkimi wiekami, wzorem i zadatkiem nowych narodzin w sakramencie chrztu świętego. Dziewicze narodzenie Chrystusa jest antycypacją narodzin eschatologicznych.