Zaprowadziła do Jezusa

Jestem mężatką od 25 lat, mamy czworo dzieci i czteroletnią wnusię. Przez całe życie byliśmy szczęśliwym małżeństwem. Chociaż nie brakowało i wielu upadków, jednak wierzyliśmy i ufaliśmy sobie bez granic. Mieliśmy swoje firmy. Gdy przeprowadziliśmy się z bloku do nowego domu, był u nas kapłan, poświęcił dom. Myślałam, że teraz to już jestem najszczęśliwszą żoną i matką, lecz wkrótce przyszły ciężkie doświadczenia.

Trzy lata temu przeżyliśmy ogromny wstrząs. Dowiedzieliśmy się, że szesnastoletni syn bierze narkotyki. Rozpoczęła się walka z uzależnieniem. Kilka miesięcy później okazało się, że mój mąż popadł w problemy finansowe i ma długi, których nie jest w stanie spłacić, a odsetki wciąż rosną. Tak został wplątany w pajęczynę, z której nie mógł się wydostać.

Wtedy myślałam, że runęło wszystko, a najbardziej bolało stracone zaufanie i pustka w sercu. Tylko wiara i ufność w Boga pozwoliła mi przetrwać i działać. Gorąca modlitwa do Boga i Matki Najświętszej była nieustanna.

Zaczęliśmy działać wspólnie, włączyła się rodzina i przyjaciele. Braliśmy pożyczki, sprzedaliśmy działkę... W domu dalej trwał horror z synem narkomanem. Jego problem się pogłębił, został bez szkoły i pracy.

Przedtem wydawało mi się, że jestem silna, że mogę wiele przejść. Teraz coraz częściej czułam załamanie i niemoc. Mój organizm nie wytrzymał: byłam tak obolała, że nie mogłam chodzić. Po pewnym czasie wpadłam w ogromną rozpacz i depresję. Sama myśl o tym, co się z nami dzieje i co będzie dalej, nie pozwalała mi na normalne życie i funkcjonowanie.

Tak mocno poczułam ciężar tego krzyża na swoich barkach, że prawie krzyczałam do Jezusa: "Jeżeli kochasz mnie, Jezu, to weź mnie do siebie, bo ja już nie dam rady!". Pragnęłam, aby coś się ze mną stało. W domu jednak dzieci otoczyły mnie taką ogromną miłością, że na nowo zaczynałam wołać do niebios o ratunek. Marzyłam o tym, by znaleźć się na Jasnej Górze, aby tam błagać o pomoc Matkę Bożą. Nie było jednak mowy, bym w takim stanie sama jechała do Częstochowy pociągiem. Prosiłam więc kogoś z rodziny, żeby mnie zawiózł, ale nikt nie miał na to czasu.

Pewnego dnia usłyszałam w kościele, że jest organizowana autokarowa pielgrzymka do Częstochowy na nocne czuwanie Wspólnoty Krwi Chrystusa. Nic wtedy nie wiedziałam o tej wspólnocie, ale od razu poczułam w sercu radość i pomyślałam, że to zaproszenie było skierowane jakby do mnie osobiście! Chociaż w kolejnych dniach czułam się coraz słabsza, moje pragnienie wyjazdu było bardzo silne. Nadszedł dzień wyjazdu. Rodzina dziwiła się: "Jak mamy cię puścić? Przecież ty cały czas płaczesz!". Najmłodszy syn odprowadził mnie do autobusu i patrząc na mnie sam się rozpłakał. Mówił, abym nie jechała, bo sobie nie poradzę...

Siedząc już w autokarze, byłam szczęśliwa, że jadę, ale serce zaczęły szarpać myśli: "Co ja robię?". Gdy patrzyłam na tych wszystkich radosnych, wesołych i śpiewających ludzi, wszystko się we mnie rozrywało. Słuchać nie mogłam, spać nie mogłam, więc wzięłam do ręki różaniec i kurczowo się go trzymałam. Prosiłam: "Jezu, zabierz mnie z tego świata albo pomóż, bo nie wytrzymam". Dzisiaj wiem, że była to moja modlitwa serca. Byłam samotna, jak na pustyni, tylko z Jezusem, chociaż wokół było wiele ludzi. Myślałam, że tylko ja jestem tak zraniona, zrozpaczona, zalękniona i nieszczęśliwa.

Dojechaliśmy do Częstochowy. Usłyszałam ogłoszenie, że zajedziemy do Sanktuarium Krwi Chrystusa. Pomyślałam: "Jechałam na Jasną Górę, a tu jeszcze Sanktuarium Krwi Chrystusa! Chyba posiedzę w autokarze, nie będę wychodzić". Zaczęło mną telepać zimno, dokuczał okrutny ból głowy. I znowu ogłoszenie, że będziemy błogosławieni relikwiarzem Krwi Chrystusa. Pragnienie bycia na Jasnej Górze, lęk, że tam nie dojadę i rozpacz zaczęły być silniejsze ode mnie. Prosiłam:"Mateńko, weź mnie za rękę, pomóż! Zobacz, nikogo tu nie znam, nikt mnie nie widzi". I przyszła Maryja, był mój Anioł Stróż. Wyszłam z autokaru, weszłam w tłum i czułam, że obok była moja Matka. Dzisiaj wiem, że to Ona z czułością przytuliła mnie do siebie i zaprowadziła do Jezusa, by Jezus dotknął mnie kropelką swojej Przenajdroższej Krwi.

Podeszliśmy do błogosławieństwa relikwiarzem. Bez żadnej wiedzy o Wspólnocie, wiedząc o relikwiarzu Krwi Chrystusa tylko z zapowiedzi w autokarze, na początku nie bardzo potrafiłam się modlić. Tylko klęknęłam przed Jezusem w tej swojej niemocy i powiedziałam: "Jezu, taka właśnie jestem. Albo mnie weź, albo mi pomóż, bo ja teraz już nawet do Jasnej Góry nie dojadę".

Po błogosławieństwie nie bardzo wiedziałam, co się ze mną dzieje. Tak jakby zostały mi odebrane koszmarne myśli, rozpacz, lęk. Czułam się tak, jakbym nie była sobą: chcę płakać i nie mogę, chcę rozmawiać z Jezusem i nie mogę - jakaś lekkość, pustka.

Później dowiedziałam się, że zdążymy jeszcze przejść Drogę Krwi Chrystusa. Ponieważ czułam się już mocniejsza, jakaś inna, zdecydowałam się, że tam pójdę. Myślałam jednak, że na pewno, gdy pójdziemy do kapliczek, znów zacznie we mnie kipieć i wylewać się żal. Stało się inaczej. Już przy pierwszej stacji usłyszałam słowa skierowane do mnie. Wiedziałam, że Jezus patrzy i mówi do mnie! Przestałam myśleć o swoim bólu, tylko o bólu Jezusa, jaki zadałam Mu własnymi grzechami.

Przy każdej kolejnej stacji słyszałam w rozważaniach i modlitwach coś, co było kierowane do mnie. I przy każdej stacji tak jakbym otrzymywała na umocnienie kropelkę Chrystusowej Krwi. Zaczęłam rozumieć sens cierpienia i odkrywałam, że mogę stać się darem dla Jezusa. Czułam, że On widzi takich jak ja, przyjmuje mnie i że to dar dla Niego, że ja się staję taką kropelką Jego Krwi. Nie mogłam tylko zrozumieć, dlaczego nie mogę płakać, gdzie są moje łzy. Już naprawdę umocniona, myślałam: "Boże, Ty mnie chyba powołałeś! To jest chyba dla mnie powołanie! Przecież przez myśl mi nie przeszło, że otrzymam taki dar". Uświadomiłam sobie, jaka to ogromna łaska, że się tu znalazłam, że Jrezus dotknął mnie własną Krwią i ta Chrystusowa Krew tak wpłynęła na mnie.

Jadąc już na Jasną Górę, czułam się umocniona. Myślałam jednak, że gdy dostanę się do Matki, to dopiero pęknie mi przed Nią serce, że Jej wszystko opowiem i że to będzie jedno wołanie o matczyną pomoc. Ale niezwykła rzecz - gdy weszliśmy do Kaplicy, to zamiast płakać, mówić, tylko patrzyłam. Gdy byliśmy w przejściu wokół ołtarza, zatrzymano nas, żeby już dalej nie przechodzić. Tak stałam na wprost obrazu. Patrzyłam w obraz, w oczy Matki Najświętszej, czułam Jej matczyne spojrzenie - i nie miałam łez, nie czułam rozpaczy. Nawet nie potrafiłam powiedzieć o swoich problemach. Przyszła mi natomiast na myśl chora na nowotwór siostra cioteczna. Czułam, że mam modlić się za nią. Swoich problemów po prostu nie miałam! Matka Najświętsza wzięła je do swojego Serca, a ja miałam uczestniczyć w czuwaniu, słuchać tego, co się tam działo. Były tam piękne doświadczenia, piękna modlitwa. Zachwycałam się całą Wspólnotą i prosiłam Matkę Bożą, abym mogła do niej należeć. Nie wiem, kiedy czuwanie dobiegło końca.

W autokarze, wracając do domu, czułam się tak, jakbym zostawiła gdzieś cały plecak problemów, żalów. Powiedziałam jednej z sióstr z mojej miejscowości: "Muszę bardzo szybko dużo wiedzieć o Wspólnocie, bo ja chcę tu służyć! Chcę być kielichem, chcę dawać - bo ja mam co dać Jezusowi! Chcę chodzić na modlitwę cotygodniową, żyć Słowem Życia i być darem". Wieczorem, w domu zaczęłam dzielić się z rodziną tym, co przeżyłam i dopiero wtedy pojawiły się łzy radości.

W wyniku wszystkich nieprzyjemności, które przeżyliśmy w rodzinie, straciliśmy dużo. W niedługim czasie musieliśmy nawet sprzedać dom i kupić domek do remontu, ale wiem na pewno, że znalazłam skarb - znalazłam Jezusa. Jego Krew dała ogromną siłę, ogromną pomoc w trudnych sytuacjach w naszej rodzinie. Wstąpiłam do Wspólnoty Krwi Chrystusa. Dzięki łasce Bożej i dzięki duchowości, jaką żyje ta Wspólnota, mogę codziennie ofiarować siebie, swoją kropelkę krwi, mogę służyć, a tego nikt mi nie odbierze. Mogę wraz z Jezusem oddawać swoje życie za nawrócenie syna. Jaka będzie Wola Boga, zobaczymy.

Cieszę się, że jestem żywym świadectwem mocy Krwi Chrystusa, ponieważ wiele osób z rodziny i ze znajomych mówi mi, że widzą we mnie jakiś cudowny spokój i moc w niesieniu codziennego krzyża. Pytają mnie: "Jak ty to wszystko przeżyłaś, jak dałaś radę?". I cały czas powtarzam: "To nie ja - to Jezus, to moc Chrystusa i Matki Najświętszej". Wierzę i będę głosiła wszystkim, że Krew Chrystusa jest mocniejsza.

A.K.